'Het hospice voelde voor ons als thuis'

Door Petronella van het Goor - En dan breng je moeder of vader naar het hospice. "Je kunt hier echt weer kind zijn in plaats van mantelzorger, we hoefden niet meer letterlijk te zorgen. Dat mocht wel en dat kon ook, maar het hoefde niet", zegt Marian.

Zes jaar geleden overleed haar vader in het hospice, haar moeder stierf er drie jaar later. Samen met zus Hermien haalt ze herinneringen op

"Voordat onze vader hier kwam, kenden we het hospice eigenlijk niet. Pa kreeg een hersenbloeding en de neuroloog stelde het hospice voor. Hij zou niet meer beter worden en kon door de hersenbloeding niet meer praten. Naar huis was geen optie", zegt Hermien. Hij wilde eerst niet. "Was even bang dat hij in het verpleeghuis Sonnevanck werd opgenomen." Maar al snel bleek het de juiste plek. "Ma reed hier zelf elke dag naar toe, met de hond en zijn dekentje, de hond was voor pa heel belangrijk en die lag dan een paar uur bij hem.” En dat kon gewoon. "Zoals zoveel dingen hier gewoon konden. Je was nooit teveel, verzoeken waren nooit te gek." Anders dan in het ziekenhuis, konden de zussen en hun broers de zorg volledig overlaten. "De acht dagen die hij in het ziekenhuis lag, waren zwaar. Omdat hij niet kon praten, had je het gevoel dat je er elke minuut van de dag bij moest zijn, omdat ze hem niet begrepen. Hier voelde dat al snel anders", aldus Marian.

Nooit een oude man geweest
Hij is er uiteindelijk 'maar' achttien dagen geweest. In het begin knapte hij zelfs een beetje op. "Hij mocht gewoon eten, in het ziekenhuis kreeg hij alles vloeibaar, omdat ze bang waren voor verslikking. Ook gingen de medicijnen er af en dat gaf een opleving. Hij heeft het hier fijn gehad." Ook voor de familie was het goed. "Ik ging hier graag naar toe, even een kop thee drinken bij pa", aldus Hermien. Het is snel gegaan. "Pa is nooit een oude man geweest. De dag voor de hersenbloeding fietste hij nog. Hij werd 92 en toch kwam zijn sterven onverwacht. Gek hè?" Het hospice voelde die weken als thuis. "Ik weet nog dat mijn broer en ik hier nachtenlang video's hebben gekeken, beelden zoeken voor de afscheidsdienst. Geen nare herinneringen aan die tijd, geen zwaar gevoel. Nog steeds als ik in deze omgeving ben, voelt het fijn” vertelt Marian.

Toen moeder drie jaar later ook ongeneeslijk ziek bleek, gaf ze zelf aan graag naar het hospice te gaan. "Ze is een half jaar ziek geweest. Ze had eierstokkanker en ging vanuit het ziekenhuis een poosje naar de Dillenburg om aan te sterken. Ze was sterk genoeg om nog even thuis te zijn, dat wilde ze zelf graag ook. Wij hebben haar daar kunnen verzorgen. Net na Kerst kwam ze thuis en op 4 maart ging ze naar het hospice", zegt Marjan. Ze overleed op 30 mei. ze werd bijna 88. Hermien weet nog dat haar moeder het ook best wel eens moeilijk heeft gehad in het hospice. "Maar ze hield altijd de regie. Over wie ze zag en wanneer. En in alle opzichten stond onze moeder op één voor elke medewerker van het Hospice.” Ook voor de kinderen en kleinkinderen was er zorg. "Dat is zo mooi hier, dat ze ons ook aanvoelen, zien, weten wat wij nodig hebben."

Van Korenbloem naar hospice
Voor Pieta is het korter geleden. Haar moeder overleed begin 2022 op 89-jarige leeftijd. De laatste tien maanden woonde ze op de Korenbloem, een verpleegafdeling op Sonnevanck. Toen ze steeds verder achteruit ging, vroegen Pieta, haar broers en zussen of er op het hospice geen plek voor haar was. "Uiteindelijk is ze er 'maar' twee weken geweest, maar die weken waren heel goed." Het overlijden kwam niet als een verrassing. "We wisten dat het zomaar over kon zijn. Ze at ook al een poos niet meer." Pieta's moeder was dementerend, maar aan alles konden ze merken dat ze het fijn heeft gehad, die laatste weken. "Het eerste wat ze zei toen ze de kamer ingereden werd, was: 'o, wat is het mooi hier met die vogeltjes buiten'." Wat Pieta nog het meeste bijstaat is de betrokkenheid en de aandacht. Niet alleen voor de zieke, maar voor de hele familie. "Ik voelde me wel eens bezwaard. Ik heb hier twee nachten geslapen, de eerste nacht in een stoel, omdat ik niet om een bed wilde vragen. De tweede nacht stond er een bed voor me klaar."

Op het afscheid kijkt Pieta heel fijn terug. "Met twee van mijn zussen heb ik geholpen bij de laatste zorg. Dat is toch het laatste wat we voor onze moeder konden doen." Na het overlijden is Pieta niet meer terug geweest, tot nu. "Ik reed over het pad, keek naar haar kamer waar het nu donker is. Dan ben je wel weer even terug." Maar dat zijn geen hele verdrietige gedachten. "Alle dagen dat mijn moeder hier is geweest, staan me bij. Maar daar zit niet één vervelende herinnering bij." Ze heeft ook vrede met het gaan van haar moeder. "Je kunt nooit iemand missen, maar het is goed zo."

Aandacht voor de familie
Marian weet nog goed dat er specifiek voor de kleinkinderen veel aandacht was. "Wij verschillen best wel in leeftijd, dus ook de leeftijden van onze kinderen lopen nogal uiteen. Conny heeft toen nog een avond voor de kleinkinderen georganiseerd, om ook al hun vragen te beantwoorden." Een warm bad, zo omschrijven ze het hospice. "Met alle ruimte om het op je eigen manier te doen. Nodig, tijdens zo'n kwetsbare periode in je leven." En dan, na het overlijden. "Ja, dan ga je hier weg en dan staat de hele verpleging in een erehaag om afscheid te nemen. Indrukwekkend was dat. Op de begrafenis waren er ook nog een paar."  En dan de spullen inpakken, de kamer leeg. We hebben een verdrietige tijd gehad hier, maar in die tijd is het hospice wel echt een thuis geweest."