Door Petronella van het Goor - “De jaren dat ik in het hospice achter die rolstoel liep, heb ik me vaak afgevraagd hoe het was om er in te zitten. Om hier je laatste stukje leven te beleven. En het is nog zoveel fijner dan ik toen dacht. Het maakt me zo gelukkig dat ik hier mag sterven.” Ans Lubbersen (84) heeft kanker in de lymfeklieren en heeft niet lang meer te leven.
De plek waar ze tot haar 73e ruim twaalf jaar als vrijwilliger heeft gewerkt. “Het voelde echt als thuiskomen toen ik door die voordeur werd gereden, zó fijn.”Toen ze zieker werd en eigenlijk niet meer alleen thuis kon wonen, vertelde ze haar familie dat ze graag in hospice Jasmijn wilde sterven
Haar leven lang heeft Ans gezorgd. Voor haar kinderen, in het onderwijs en later in het hospice. Nu is er elk uur van de dag zorg voor haar. Zorg die, zo voelt ze, vanuit het hart komt. “Het zijn allemaal lieverds hier, ze bedoelen het echt allemaal goed.”
Rustig en ook wel nieuwsgierig
Bang om te sterven is Ans niet. “Dat is ook zinloos, het gaat toch gebeuren. Ik kan mijn laatste weken doorbrengen bang voor wat er komen gaat, maar ik kan ook genieten van alle liefde om me heen en uitkijken naar wat er op me wacht.” Want dat er iets op haar wacht, daar is Ans zeker van. “Ik ben denk ik esoterisch geboren. Ik geloof in engelen en een hiernamaals, dus ik denk dat ik nog wel ergens heen ga, maar hoe dat heet en wie daar is. Ik weet het niet. We gaan het zien.”
Ze weet nog goed dat ze in haar tijd als vrijwilliger een terminale vrouw verzorgde die de dood ook met heel veel rust tegemoet zag. “Ik vroeg haar toen of ze opzag tegen het einde en zij gaf aan dat ze eigenlijk heel nieuwsgierig was. Dat ze haast niet kon wachten. Ik dacht toen al dat ik hoopte ook zo rustig te zijn als mijn tijd kwam. En gelukkig is dat zo.”
Het is goed zo
Ans heeft twee kinderen en twee kleinkinderen. Zij komen vaak langs. Gelukkig mag ze 24 uur per dag bezoek ontvangen en is ze in het hospice baas over haar eigen agenda. “Mijn kleinzoon wil heel graag nog een keer dineren met ons allemaal. Fijn dat het hier gewoon kan, ze denken echt met je mee.”
De band met zoon, dochter, kleindochter en kleinzoon is goed. Ze zijn hecht. “Het opvoeden is gedaan, het zorgen ook. Ik ben nu toeschouwer en dat is een mooie rol. Ik geniet van ze, ik houd zielsveel van ze. Het is goed zo, ik ben gelukkig en kan ze loslaten. Ik hoop dat ik nog een poosje mag blijven genieten, maar ook als het morgen afgelopen is, is het goed. Echt goed.”
Hospice Jasmijn