Agractie Nederland hield gisteravond een informatieavond voor hun leden in De Aker in Putten waarin voorman Bart Kemp uitlegde waarom zijn organisatie gestopt is met de onderhandelingen voor het landbouwakkoord.
"Aan de hoofdtafel vinden de onderhandelingen plaats en de sectortafels geven input aan de hoofdtafel”, legt Kemp uit. “Het thema stikstof wilde een aantal partijen niet ter tafel brengen, omdat dit geen onderwerp zou zijn aan de hoofdtafel. Wel wilde men praten over stikstofreductie.”Met de woorden 'liever geen akkoord dan een slecht akkoord' kon Kemp rekenen op applaus van zijn achterban
Agractie had een enquête uitgezet om input op te halen bij hun achterban. “De kaders voor het landbouwakkoord zijn de kaders van het regeerakkoord. Wij hebben, onder andere door de uitslag van de enquête, ons eigen toetsingskader en de vraag was wie gaat er bewegen. Men wilde niet bewegen, waardoor onderhandelen niet mogelijk was. Wat ons betreft komt er dan geen akkoord.”
Kemp vervolgt: “Onze inzet is geweest dat we het huidige areaal beschikbaar willen houden en geen verplichte permanente beperkingen op deze gronden. Daarnaast pleiten we voor een legale situatie met houdbare vergunningen. Ook is maatwerk voor ons belangrijker dan een generieke aanpak. Kortom, wij pleiten voor een houdbaar systeem wat niet aangepakt kan worden. Daarnaast moet bedrijfsopvolging aantrekkelijker worden gemaakt voor jongeren. Dat bereik je alleen met stabiel beleid, waarin afspraken worden nagekomen. Er zat geen enkele beweging in de kaders van het kabinet. We hebben aangegeven dat we beweging noodzakelijk achten en dat er keuzes gemaakt dienen te worden. Toen bleek dat dit niet lukte zijn we ermee gestopt.”
Hoe nu verder
Volgens Kemp blijft contact met de overheid en de politiek noodzakelijk. “De provincies moeten de focus houden op de bescherming van de landbouwgrond, zonder beperkingen. Daarnaast moet de provincie ervoor zorgen dat er geen onteigening en inname van vergunningen of rechten plaatsvindt. Maak geen beleid op basis van de kritische depositiewaarden of Aerius, maar op basis van de werkelijke staat van de natuur. Stop met het uitwisselen van stikstofoxiden (NOx) en ammonia (NH3). En houdt de problemen op de plek waar de problemen zijn. Verricht daar dan ook de metingen.”
Verloop van het proces
Alien van Zijtveld vertelt: “Aan de sectortafels zat een bont gezelschap van zo’n vijftig organisaties. Wij waren niet gelukkig met de deelname van de natuur- en milieuorganisaties. Daar hebben we een felle discussie over gevoerd, maar de conclusie was ‘take it or leave it’. Het doel van de sectortafels was om onze eigen toekomst te formuleren tot en met 2040. Het gaat om onze toekomst en milieuclubs hebben nou eenmaal een andere visie. De afgelopen maanden hebben we wekelijks vergaderd, maar het secretariaat haalde er alleen maar wat deeltjes uit voor de hoofdtafel. Er werd ons verteld dat de overige input niet aan de hoofdtafel werd behandeld wegens tijdsdruk. Hierdoor ontstond onvrede aan de sectortafels. Het secretariaat heeft willekeurig geshopt, omdat er geen tijd was. Tijdsdruk gaat voor gedegenheid, waardoor er geen zorgvuldig verloop van het proces kon plaatsvinden. We zitten nu in de afrondende fase en denderen door zonder concessies te doen. Er moet met water en stoom een akkoord komen, maar wat ons betreft moet er langdurige duidelijkheid komen.”
Boeren zijn kansloos
Tijdens de vragenronde werd duidelijk dat de aanwezigen weinig vertrouwen hebben in het kabinet en dat het kabinet de menselijkheid verloren is. Een van de aanwezigen heeft gehoord dat LTO Nederland wel voor het akkoord gaat stemmen. “De voorzitter van de LTO heeft gezegd dat er geen weg terug meer is. LTO leden moeten kritische vragen aan het bestuur stellen. De leden moeten wakker worden.” Kemp gaat daar niet op in. Een andere aanwezige geeft aan blij te zijn dat Agractie van de onderhandelingstafel is gegaan. “Met zoveel verschillende organisaties en zoveel verschillende belangen heeft onderhandelen geen enkele zin. Boeren zijn kansloos in dit verhaal. Als LTO wel voor het landbouwakkoord tekent, kunnen we hen dan verantwoordelijk houden voor de schade?” Kemp geeft aan: “Ik herken de zorgen, maar ik hou het liever bij onszelf.” Een andere aanwezige hoopt op een krachtig geluid van de provincies richting Den Haag. “Ik ben bang dat we uit elkaar gespeeld worden door de overheid. Dit plan kan niet aangenomen worden, maar het moet nu vanuit de leden van LTO komen. We moeten de handen in elkaar slaan en één organisatie blijven. Als we dat niet doen dan worden we opgeslokt. Er is geen zaken te doen met dat arrogante clubje in Den Haag”, geeft een van de leden aan. Een ander lid reageert: “Ik heb hierover mijn zorgen geuit bij de LTO en heb begrepen dat zij eerst alles gaan terugkoppelen naar hun leden, voordat ze het akkoord ondertekenen. Wellicht kunnen we een avond beleggen waar meerdere landbouworganisaties bij elkaar komen om samen over onze toekomst te praten.”
Op de vraag vanuit de zaal wat er gebeurt als er geen landbouwakkoord komt, reageert Kemp: “Dan werken we mee aan onze eigen ondergang. De politiek zal dan, zonder beleid, besluiten gaan nemen. Een akkoord is dus wel belangrijk.” Volgens een aanwezige is er veel aan de hand in de gangen van de Tweede Kamer. “Er gebeurt momenteel heel veel en de ministeries hebben het wel benauwd. De LTO moet dit momentum pakken, want een beetje uitstel kan ervoor zorgen dat de Provinciale Staten er wat voor gaan liggen.”
